Doen? Niet doen? Ja, DOEN!

Het is al weer een maand geleden dat we een verhaaltje geschreven hebben, dus het is hoog tijd voor een update! :)

Voor Jor is de vakantie inmiddels begonnen. Vorige week heeft ze haar laatste stage week gehad en afgelopen week is ze nog een keer terug geweest om afscheid te nemen en alle laatste opdrachten af te laten tekenen. Samen met Laura doet ze niet anders dan uitslapen en luieren. Niet normaal! Nee hoor, ze hebben ook écht nog nuttige dingen gedaan! Boodschappen, koken, geld halen en de was, het werd allemaal voor de overige 3 hardwerkende huisgenoten gefikst. En ohja niet te vergeten, elke ochtend werden ze om 05.20 uur wakker van mijn wekker. Helaas voor hen ben ik nooit zo heel vlotjes op de vroege ochtend en moet de wekker zich eerst een paar keer op volle kracht laten horen voor gewenst effect..;)

Vandaag is mijn laatste dag op de IC. Aan de ene kant jammer dat het er nu al op zit, begin net een beetje m'n draai te vinden. Aan de andere kant is het vooruitzicht op Aruba ook heerlijk! Heb echt ontzettend veel geleerd in de afgelopen weken. Sinds een week of 2/3 had ik elke dag een ‘eigen’ patiënt. Best spannend en een grote verantwoordelijkheid. Maar ook heel leerzaam en echt een uitdaging. Van zelf doen leer je het meeste en dat was ook echt zo! Veel collega’s vinden uitleggen moeilijk of zijn er gewoonweg te lui voor en nemen snel de handeling van je over, dus ‘ikke zelf doen’ werd weer terug in de tijd geroepen :) Elke keer weer sta ik er verbaas van hoe lui collega’s soms zijn. Vraag ik of ze m’n rapportage even willen checken, krijg ik het binnen een halve minuut weer terug: ‘prima gedaan!’. Ga ik er vervolgens zelf nog een keer naar kijken en blijk ik nog het één en ander te missen. Of, heb ik afgesproken met mijn buurcollega dat ze meekijkt met een handeling. Is ze een minuut later nergens meer te vinden en blijft ze gewoon een heel uur lang weg! Wordt er in tussentijd van me verwacht dat ik de handeling maar gewoon zelf uitvoer én ook nog een oogje op haar patiënt hou. Ehh.. ik vind het heel fijn dat ze me vertrouwen, maar of ik dat op deze manier nou ook zo heel fijn vind..?! Maarja, zo gaat het hier nou eenmaal. Gelukkig heb ik ook hele behulpzame en vriendelijke collega’s die de tijd nemen om iets rustig uit te leggen (vooral Filipijnen kunnen dat goed) en waarvan ik weet dat ik op ze terug kan vallen.

Doen? Niet doen? Doen? Niet doen? Ja, DOEN! Inmiddels al weer een week of 3 geleden maakte ik mijn eerste reanimatie op de afdeling mee. Ik dacht rustig toe te kunnen kijken, maar dát ging niet door. Terwijl ik nog geen 3 seconden stond te kijken sprak een van de doctoren me aan. ‘trek handschoenen aan en ga in de rij staan, dan kan je mee reanimeren!’. Meedoen?! Kan ik dat wel? Ik heb het op een pop wel geleerd, maar om het ook echt in de praktijk te doen..en met al die doctoren om me heen? Ik wist niet of ik daar wel op zat te wachten. ‘Hup, dit is je kans. Trek die handschoenen aan en doe mee!’. Ze had gelijk! Ik trok de handschoenen aan en ging in de rij staan. Voor ik het goed en wel doorhad waren de 2 minuten van mijn voorganger voorbij en was het mijn beurt om 2 minuten borstcompressies te gegeven.

In het ziekenhuis gaat het nu nog beroerder. Afgelopen week werd het lijstje met ontbrekende medicijnen steeds langer en ook veel ander materiaal is steeds nét wel of nét niet aanwezig. Al een paar keer heb ik het woord sluiten voorbij horen komen. Op de IC wordt er elke dag gekeken naar de voorraad materiaal en op basis daarvan wordt beslist welke patiënten kunnen worden opgenomen en welke niet. Geen patiënten opnemen klinkt heel vreemd.. maar patiënten opnemen terwijl ze bij achteruitgang van hun situatie niet kunnen geholpen kunnen worden is ook geen optie. Het is trouwens maar de vraag of de IC sowieso overeind blijft staan, letterlijk dan! Toen ik afgelopen maandag op stage kwam, waren aan één kant van de zaal de gordijnen dicht getrokken en stond het dak gestut. Wat er aan de hand was? Een harde klap en veel gekraak; het dak was bijna naar beneden komen zetten! Vanuit het ziekenhuis werd besloten dat alleen dat gedeelte van het dak gemaakt zou worden, al konden ze nu al zien dat het dak boven de rest van de zaal het ook niet lang meer vol zal houden. Maar dat geeft toch niet?! Het hoofd van de afdeling was het hier gelukkig niet mee eens. Nu wordt gekeken naar vervanging van het hele dak en de mogelijkheid om de IC tijdelijk ergens anders heen te verplaatsen. Maar voor dit zover is lig ik vast al lekker op het strand in Aruba!

Ook in het Diakonessenhuis dringen de bezuinigingen steeds meer door. Het ziekenhuis is er altijd nog beter aan toe dan het AZP, maar langzaamaan gaat het steeds een stapje achteruit. Minder medicijnen, een weekje wel glucose/zout voor het infuus dan weer een weekje niet. En liepen we eerst met 20 man op de afdeling te werken, de laatste weken worden het er steeds minder en staan we uiteindelijk met zn zessen ingedeeld. Maar ondanks dat het ziekenhuis achteruit gaat, de dag van de verpleging moest groot gevierd worden. Toen ik ’s ochtends in het ziekenhuis aankwam, kreeg ik een bloemetje op en kreeg ik als tip vooral heel de dag te genieten en feest te vieren. En inderdaad feest was het zeker! Een politiekapel ingehuurd met drum en saxofoons en alle verpleegkundigen gooiden de heupen los. Van polonaise tot dansen met de technische dienst meneertjes, niks was te gek! Daarna kwam er nog een toneelstuk over de zorg en werden de verpleegkundigen van het jaar genomineerd. En het zou geen Surinaams feest zijn als er daarna geen eten was, bakken vol met kip, rijst en bami! Wees niet bang of ik mager terug kom, m’n Surinaamse kont begint al aardig in vorm te komen ;)

We willen via deze kant iedereen die ons blij gemaakt heeft met een kaartje (ook alle andere berichtjes tellen mee hoor!) echt onwijs bedanken! Elke week is het openmaken van de brievenbus spannend en is het een feestje als er post voor ons bij zit. En vaak is dat nog het geval ook! Alle kaarten die we hebben gekregen hebben we aan de muur gehangen. En wat we vooraf nooit hadden gedacht, de muur is bijna vol!! :)