‘Zuster, mag ik uw lengte even lenen?’

Misschien zitten jullie inmiddels wel op een iets uitgebreider verhaal over het ziekenhuis te wachten, want we zijn hier tenslotte om stage te lopen. Misschien ook niet, maar dan heb je pech en moet je dit verhaal maar niet lezen ;). Ik bedacht me vandaag namelijk dat we nog helemaal niet zo veel over stage verteld hebben. We maken veel mee en praten daar veel over met elkaar, maar om dat in een weblogverhaaltje te zetten valt niet mee. Ik ga een poging doen en alsjeblieft als het een te saai verhaal wordt, laat het weten! :)

Geen papier om je handen af te drogen, geen kleine infuusnaalden, geen 10cc spuitjes, niet genoeg handschoenen, geen patiënt identificatiebandjes…geen…geen.. Het is overduidelijk crisis in het AZP. De eerste paar dagen dacht ik dat dit de normale gang van zaken was, maar al snel kwam ik er achter dat dit pas sinds ongeveer half december zo is. Niks geen normale gang van zaken dus. ‘Roeien met de riemen die je hebt’ is een gezegde dat ik vaak voorbij hoor komen en het is ook echt zo. Op de afdeling staan ze met hun rug tegen de muur. Waar blijft het geld dat ik elke maand betaal om stage te kunnen lopen…?!

Behalve een tekort aan materiaal gaan er veel dingen anders dan we gewend zijn. Zeker de eerste weken had ik echt het idee dat ik weer in het eerste jaar van de opleiding was beland. Ik wist niet eens hoe ik op een goede manier een patiënt kon baden (wassen/douchen)! Dat voelt echt zo raar. Ze hebben hier allemaal gekke regeltjes en die moet je nog strikt houden ook, anders krijg je van de hoofdzuster op je kop. Een nierbekkentje bijv. is voor afval. Die zet je niet op een tafel of stoel, alleen op een krukje. Op een krukje mag je dan vervolgens weer geen ‘schone’ dingen zetten en je mag er al helemáál niet zelf op gaan zitten. Elk voorwerp dat je over de gang versleept moet in een bakje of bekkentje, want ó wee als je zomaar met een losse infuuskolf over de gang loopt! ;)

‘Zuster, mag ik uw lengte even lenen?’ Samen met een collega ben ik een patiënt aan het baden als de verantwoordelijke dat vraagt. Ik kijk haar een keer aan, lach een keer en ga vervolgens door met baden. Zuster Eline, gaat u de zuster niet helpen? Vraagt mijn collega. Huh helpen, maar waarmee dan? Ik loop naar de verantwoordelijke toe en kijk haar vragend aan, ik moest u helpen? Ja! Je moet even op deze stoel gaan staan en het scherm (bedgordijn) losknopen! Haha, weer wat geleerd!

Naast alle leuke en grappige dingen die we mee maken, zijn er ook best heftige dingen. Patiënten lijden over het algemeen veel pijn, omdat er weinig pijnbestrijding beschikbaar is. Een vrouw bijv. met uitgezaaide tongkanker heeft een poos bij ons op de afdeling gelegen. Grote bulten zichtbaar aan de buitenkant van haar gezicht, een tong van raar uitziend weefsel en een indringende geur om haar heen. Ze lag met armen en benen vastgebonden aan het bed, maakte vreemde geluiden en onrustige bewegingen. Ze leed, dat was duidelijk. Ondanks dat ze morfine voorgeschreven kreeg, gaven de zusters het haar niet. Waarom niet? Ik weet het niet.. ben er verschillende keren achter aan gegaan, maar zonder resultaat. Het enige wat ik kon doen was een hand op haar schouder leggen en tegen haar praten. Als ik dat deed werd ze voor dat moment iets rustiger. En alleen dat, hoe klein ook voelde toch als een stukje ‘winst’, juist omdat de zusters dat hier maar weinig doen.

Helaas heeft Jor op het moment geen inspiratie. Maar hoe het bij haar in het ziekenhuis en op de afdeling gaat hoort u vast de volgende keer! :)