Zustertje Jorinda aan het werk

Deze keer een verhaal van mij over het Diakonessenhuis. Afdeling obstetrie heb ik onder mijn hoede. Hier liggen moeders met een bedreigde zwangerschap en net bevallen moeders met kersverse baby’tjes, heul lief! ;)
’s Ochtends beginnen we met de overdracht die hier zo een halfuur/ 3 kwartier duurt. Rustig aan is het motto. Na de overdracht hebben we de ochtendwijding. Met de collega’s en de patiënten die willen, gaan we dan zingen, een stukje uit de Bijbel lezen, bidden en weer zingen. Heel leuk om te doen, vooral omdat collega’s niet stil kunnen staan tijdens het zingen.
Dan begint het bedden soppen. Al het beddengoed eraf, het matras met een natte doek afnemen en het beddengoed er weer op. Snap nog steeds niet hoe m’n collega’s die lakens zo strak, recht, deftig en kreukvrij op het bed krijgen. Bij mij is het meestal een ‘beetje’ kreukelig en scheef ;). Ondanks vele (mislukte) pogingen van collega’s om het me aan te leren blijf ik aan de ene kant van het bed meer laken houden dan aan de andere kant en ligt het nooit fatsoenlijk recht. Gelukkig is het nu doorgedrongen dat ik geen aangeboren talent voor bedden opmaken heb en mag ik de medicijnen uitzetten. Dat klusje bevalt me beter :)
Artsenvisites zijn ook leuk. De arts als moeder gans voorop en wij hobbelen er met z’n twaalven of meer achteraan.
Om half 2 als een razende raket (ja ja zo af en toe kennen ze hier ook stress;)) alle rapportages in orde maken. Snelhechtertje hier, snelhechtertje daar, want elke patiënt heeft z’n eigen snelhechter. Daarna weer een overdracht van minimaal een halfuur en wordt ik weer vrijgelaten. Op naar de volgende dag :)

Ik denk dat ik in Nederland heel erg moet wennen aan alle lange mensen. Hier vragen ze aan mij of ik iets wil pakken omdat zij er niet bij kunnen haha. Ik voel me gewoon bijna lang!
Verder knuffel ik met 2 uur oude baby’tjes, heel schattig! Zolang ze niet huilen vind ik ze wel lief, maar als ze krijsen geef ik ze gauw weer aan de moeder terug;). Komt er daarna een andere vrouw naar me toe: nou zuster heeft u die baby al gehoord, het lijkt wel een alarm. Zit er geen uitknopje op?
En uiteraard leer ik hier ook Surinaams. Elke dag krijg ik een nieuw woordje te horen en o wee als ik die de volgende dag niet meer weet. Wanneer ze vragen wat ik gegeten heb zeg ik altijd: mi njang bridde. Ik heb brood gegeten. Vinden ze helemaal grappig als ik zinnetjes onthoudt, alleen m’n uitspraak zijn ze niet helemaal tevreden over, maar dat houden we gewoon op een Nederlands dialect ;)

Op de zorg zelf kijk ik nog weleens m’n ogen uit. Er moest een katheter verwijderd worden. Hij zat een beetje vast, maar zuster trekt gewoon even wat harder, tenslotte moet hij er uit. Wat blijkt? De ballon was nog niet leeg. O ja dacht dat een andere zuster dat al had gedaan. Nou ja blijkbaar kan zo’n ding er ook met ballon en al uit.
En vraagt er een vrouw of haar infuus er uit mag, nee dat mocht nog niet. Komt een halfuur later die vrouw weer, zegt de zuster: nou mevrouw als u zo zeurt trekt u hem er zelf maar uit hoor. Kwartiertje later loopt mevrouw zonder infuus heen en weer te springen. Hij is eruit hoor zuster, ’t was niet eens zo moeilijk om hem eruit te krijgen!